Contents
Termin konikotomia wziął swoją nazwę od łacińskiego conus elasticus, czyli stożka sprężystego, będącego wewnętrzną błoną pierścienno-głosową pokrywającą krtań. Konikotomia (krikotyroidotomią przezskórna, krikotyreotomia) to nazwa chirurgicznej podgłośniowej techniki inwazyjnej, którą stosuje się w celu szybkiego uzyskania dostępu do dróg oddechowych i ich doraźnego udrożnienia.
Konikotomia wykonywana jest wtedy, kiedy nie ma możliwości przeprowadzenia intubacji za pomocą np. laryngoskopu i występuje u pacjenta wyjątkowy stan zagrożenia życia. Jest ona najłatwiejszym i najszybszym sposobem wykonania ratunkowego udrożnienia dróg oddechowych poza salą operacyjną. Dzięki informacjom zawartym w tym artykule zyskasz wiedzę na temat tego, czy istnieją jakieś indications i contraindications do przeprowadzenia zabiegu konikotomii, jak prawidłowo powinno się ją zastosować i czy istnieje ryzyko wystąpienia complications po zastosowaniu tej inwazyjnej techniki. Dodatkowo dowiesz się, czym ta metoda różni się od innych technik udrażniania dróg oddechowych (konikopunkcji i tracheotomii) i jakie zestawy mogą okazać się pomocne w zabiegu konikotomii.
Konikotomia – wskazania do przeprowadzenia zabiegu
Carrying out konikotomii stosuje się, kiedy doszło do nieudanej intubacji, stwierdzono u pacjenta uraz twarzoczaszki i gardła, niedrożność, obrzęk (np. w wyniku wstrząsu anafilaktycznego), uraz mechaniczny lub poparzenie chemiczne bądź termiczne górnych dróg oddechowych, stan zapalny, obecność ciała obcego albo guza krtani, przez co nie można przeprowadzić intubacji dotchawiczej czy też istnieje ryzyku uduszenia się,
Konikotomia – przeciwwskazania
They exist contraindications to perform the procedure konikotomii. Należą do nich: możliwość wytworzenia sztucznej drogi oddechowej dzięki zastosowaniu znacznie mniej inwazyjnej metody, wiek pacjenta – konikotomii nie stosuje się u pacjentów poniżej 12 roku życia – oraz wcześniejsze uszkodzenie krtani lub jej patologia.
Jak prawidłowo zrobić konikotomię?
Prawidłowe wykonanie konikotomii polega na nacięciu więzadła pierścieniowo-tarczowego, a następnie na wprowadzeniu do tchawicy rurki intubacyjnej. Kroki, które należy kolejno podjąć to: prawidłowe ułożenie pacjenta w pozycji leżącej na plecach i wyprostowanie jego głowy, zlokalizowanie błony pierścieniowo-tarczowej i pionowe nacięcie skóry znajdującej się tuż nad nią, następnie nacięcie podskórnej tkanki łącznie z mięśniem szerokim szyi. Po uwidocznieniu się błony trzeba naciąć ją poprzecznie i natychmiast wprowadzić uchwyt przyrządu, którym wykonujemy zabieg, przekręcić go o 90 stopni i dalej wprowadzić rurkę intubacyjną do powstałego otworu. Więzadło pierścieniowo-tarczowe wraz z pokrywającą go błoną znajduje się pomiędzy chrząstką tarczowatą (popularnie zwaną u mężczyzn jabłkiem Adama) a chrząstką pierścieniową.
Konikotomia – powikłania
Carrying out konikotomii wiąże się z ryzykiem wystąpienia complications. Może skutkować groźną perforacją przełyku i jego zakażeniem. W rzadszych wypadkach może dojść do wystąpienia odmy podskórnej uszkodzenia krtani, ościennych tkanek i nerwów lub jej krwawienia.
Konikotomia – zestawy do wykonania zabiegu
Na rynku występuje kilka zestawów do konikotomii. Wśród nich wyróżnia się tak zwany zestaw PCK, czyli Portex Cricothyroidotomy Kit, Pertrach, Mini-Tracch i Portex. sets do przeprowadzania zabiegu konikotomii są sprzedawane jako jedno- lub wielorazowe i jałowe. W skład takich kompleksowych sets wchodzą wszystkie niezbędne elementy potrzebne podczas wykonywania konikotomii. Zalicza się do nich między innymi specjalny skalpel, prowadnica ułatwiająca wprowadzenie rurki, tasiemki pozwalające umocować rurkę na szyi pacjenta, cewnik odsysający itd. sets te są szybkie, skuteczne i bezpieczne w użyciu. Minimalizują możliwość wystąpienia komplikacji. Niektóre sets dostępne są w dwóch rozmiarach kaniuli dożylnej: dla dziecka (2 mm) i dla dorosłego (4 mm). Jeśli jednak nie ma się dostępu do profesjonalnego sprzętu, z powodzeniem można poradzić sobie za pomocą innych środków, które aktualnie znajdują się pod ręką. Zaleca się zdezynfekowanie skóry i narzędzi, umiejętnie przecięcie więzadła pierścieniowo-tarczowe nożykiem, skalpelem lub żyletką. W takim wypadku podczas konikotomii jako rurkę intubacyjną można spokojnie zastosować obudowę od długopisu.
Konikotomia a konikopunkcja
Konikopunkcja różni się od konikotomii tym, że przy zastosowaniu tej techniki więzadło pierścieniowo-tarczowe nakłuwa się igłą wprowadzającą tlen pod ciśnieniem. W przeprowadzeniu konikopunkcji używa się przykładowo zestawu Quicktrach. Konikopunkcja jest intubacyjną techniką przejściową, po której powinno się wykonać tracheotomię.
Konikotomia a tracheotomia
Tracheotomy jest tuż obok konikotomii jedną z metod udrożnienia dróg oddechowych i wentylacji płuc. Jednak w przypadku tracheotomii rurkę intubacyjną wprowadza się do otworu powstałego przez rozcięcie przedniej ściany tchawicy.